Nureyev, 54 jaar oud, heeft zojuist een generale van La Bayadère gezien en is niet blij. Hij heeft de twee hoofdrolspelers bij zich op het toneel geroepen en heeft verder iedereen weg gestuurd. Het gaat niet goed met Nureyev. Een tijd geleden kreeg hij de diagnose AIDS en hij weet dat hij stervende is. En dat La Bayadère waarschijnlijk het laatste ballet is waar hij ooit aan zal werken. Een afscheid van de dans. Een afscheid van het leven. Als Nureyev begint te praten, vertelt hij aanvankelijk over La Bayadère. Het verhaal van de verdoemde liefde tussen tempeldanseres Nikaya en strijder Solor. Maar vertellend over het ballet, vertelt Nureyev over zijn leven. Enkele weken nadat hij de rol van Solor op ditzelfde toneel danste liep hij over van zijn zeer strenge leven in de Sovjetunie naar de vrijheid van het westen, waar hij kon zijn wie hij was. Maar hij vond nooit rust. Hij bleef een zwervende ziel. In het leven. In de liefde. Op het toneel.

Hij woont de première bij, liggend op zijn divan in de coulissen. Aan het einde van de voorstelling wil hij graag nog één keer applaus halen. Alleen. De stervende en gebroken Nureyev staat op, en als de danser van weleer loopt hij voor de allerlaatste keer naar het licht. Het applaus tegemoet...